Gdzie się podziały Twoje wyrafinowe dowcipy? Doskonałe teksty i pointy? Gdzie zaskakujące zakończenia? I - wreszcie - gdzie jesteś Ty sam?! Nie chcę wierzyć, że to film Allena. Nie żeby był tragiczny - nie, czemu; ciekawy zabieg fabularny, mieszają się wątki, przeplatają postaci, charaktery, sytuacje. Szkoda tylko, że w taki sposób, że nietrudno przewidzieć co się zaraz stanie. Bo czy widząc tą śliczną blondynkę i lustro w jednym kadrze od razu nie nasuwa nam się myśl, że powtórzy się to, co było kilka minut wcześniej? Czy na dźwięk słowa "fortepian" w opowieści Melindy nie będziemy już mogli się zdziwić na to, co będzie potem? Właściwie to minuta po minucie Allen staje się przewidywalny. Rozwiązania i sploty fabularne nie zaskakują, wręcz drażnią tym, że są takie, jakie nam się nasuwają. Dwie rozgrywające się równolegle wydarzenia też pozostawiają uczucie niedosytu - komedia nie śmieszy, dramat nie boli. Aha, no i koniec. Końca to ci nie mogę darować, Woody. Na końcu zrobiłeś z nas, widzów, idiotów - w ciagu trzech ostatnich minut, ustami brunetki, streszczasz nam całe przesłanie filmu i to, co chciałeś w nim zawrzeć. Ale mu to już wiemy, Woody, wiedzieliśmy od mniej wiecej połowy filmu. Pomijając fakt, że film korzysta z zupełnie innych środków wyrazu, tu nie potrzeba podpisów pod scenami. A gdy już nam wszystko wytłuamczysz, tak żebyśmy dokładnie zrozumieli i przypadkiem nie zaczęli własnej interpretacji, to zgaśnie ekran i pozostanie wielki żal. Pięknie pożegnał się z nami Allen w "Życie i cała reszta" - przygotował na to, że przyjdą inni, że on usuwa się w cień. Nie miałam tylko pojęcia, że w takim stylu. I że nadal chce nam mówić coś ważnego o życiu, to juz nie ma pomysłu na to, jak to robić.